روزگار سیاه

فـــــــردا که آفـــــتاب بر آید زپشـــت کـــوه
شــام ســـیه به جـــای سحـــر می رسد مرا
تا شهــــر نــــــاله هــــا که منم آشـــــنای او
دســــتان روزگـار ســــیاه می کـــشد مـــرا

منــــزل کــند به ســـــینه یی درد ســـیاه من
چـــشم زنی به دوری من گـــــریه سـر کند
در جـــان من مظهــــر احساس زنده گیست
آن اشک هــــا چو شعــلۀ ســــرکش اثر کند

من هم به گـــــریه های دلم می روم به دور
زین خانه ای که نیست درآن جای زنده گی
من میـــــروم که باز بـــــیایم ز راه خـویش
ریــــــــزم زپای هر زنی زنجــــیر بنده گی

سنبله 1354 کشم بدخشان