چـراغ

بهار آمـــــد پرســـتو های عاشق
به شهر روشــــنی پرواز کـردند
درون باغ هــــای روشـــــن نور
ســـــرود تازه یی آغـــاز کـردند

نمیــــدانم شقایق هـــای رنگیـــن
نشان قـــــطرۀ خـــون دل کیست
نمیــــدانم شفق هـا در کـــران ها
تلاش زنده گی را منـــزل کیست

 تو می گویی که با لاله طبیعــت
چراغان کرده گور کشته گان را
تو میگــویی که میسوزد چراغی
تـام گــورهـــــای بی نشـــــان را

بهار  1359 شهر شبرغان