نوای بی نوایی
تـو همــچـو ارغــنونِ روشنایی
نــــداری با ســیاهی همـصدایی
پریشان گیســوانت کــرده بیدار
بـه ذهـــن باد افـــکارِ رهـــایی
تو چون دریا لبـالب از سُرودی
که شعر رفتن خود می سَرایی
مـنم آن تـار زن کـــز تا انـــدوه
نـــوایی می زنـــم از بی نوایی
نمی دانم چه رنگی می زند باز
کـــجا آبـــاد مـا را نـا کـــجایی
عقربِ شهر ١٣٧٣ کابل
