به هوای گل سرخ

آن شمع خمــــوشم که به هــرجای بسوزم
بی آن که بگــویم سخن از سوختن خویش
پیـــوسته مرا شعلۀ اندیـــشۀ من ســـوخت
دارم چو به دل آتـــش عشق وطـن خویش
مـن مـــرغ خـــوش آواز بهـــاران نویـــنم
خوانـــــم به هـوای گل سرخ چمن خویش
« پرتو » که ز آغاز جهان همرهء ما بود
ما شکـــــوه نداریم ز عشق کهـــن خویش

دلو 1354 کشم بدخشان