رنگین کمان

بی تو ای مادر در این ویـــرانه شهر
آســــمان دیـــــده گانــــــم ســــرد شد
لالــــــــه زاران قشـــنگ خــــــاطرم
بی خــــــزان زنده گــــــانی زرد شد

باورم نایـــــــــد که بـــــی تو زنده ام
گرچه می نوشم شـــراب جام خویش
مادرای رنگــــین کــــــمان زنده گی
اخـــــتری گم کرده ام در شام خویش

بــی تو من افســــرده ام افســــرده ام
بــی تو در ایــــن امتـــــــداد راه درد
بــی تو در این آســــمان بیفـــــــروغ
بــی تو در این کلبۀ تاریک و ســـرد

بــی تو این جا هیچ گاهی، لحظه یی
کس نمی جـــوید مـــــلال خـــــاطرم
غصه هــــایم اوج می گیـــــرد چنان
زنـــــده گی گـــم میشـــود در بـاورم

مــــن هــمای آســــمان هـــــای شــبم
آشـــــــیانم روی اوج تــــــیره گیست
بی تو در این سرزمیـــــن دور دست
هرنفس این زنده گی، شرمنده گیست

جدی  1357 شهر شبرغان