بوسۀ نیمه شب
باز ای دخـــتر مهـــپارۀ شوخ
دل مــا را به گنه رنگ مــزن
خـــیره سوی منی آشـفته مبین
شیشۀ صــاف مرا سنگ مزن
من ترا نیـــمه شـــبی بوســیدم
پیش چشـــمان هوس پرور ماه
وندرآن لحــظه به خود میگفتم
آه از لــــــــذت شـــــیرین گناه
عطر اندام تو چون روح بهار
لحـــظه ها را همه گلریز نمود
مــــاه در ســــینۀ آرام سپهــــر
همچو من تشنۀ انــــدام تو بود
شمع تقوای مرا کردی خموش
با نســــیم گــنه آلـــــــود هوس
وندرآن ظلمت مــــــرموز تپید
شـــوق ما و تو هــم آواز نفس
اسد 1355 شهر فیض آباد