رویا های رنگین

دلم خواهد که چون خورشید روشن
جهـان گلخانه یی سازم پُــر از نور
زنـــــم با نـــیزه هــــای روشـــنایی
به چشم تـــیره گی تا شب شود کور

دلم خواهد که هـــر شب تا سحرگاه
به مـاه و اخـــتران افـــسانه گــــویم
به بــــاغ آســـمان راهــــی گـــشایم
گلـــــــی از لاژورد شـــــب بـــبویم

دلـم خواهــــد که چون ابر بهــاران
به جـــان تشنه گــی آتـــش بریـــزم
بر افـــــروزم چـــراغ سبـــز باران
بــــــرای هســــتی جنگل ستــــــیزم

دلم خواهـــد که چون فـــــوج ستاره
ستـــــیزم با سیاهی هـــای دلگــــیر
بریــزم شعــــله در کــــام ســــیاهی
کـــشانم دیو  ظلــمت را به زنجــیر

 دلم خواهـد چو روح چشمه ساران
شگافـــم ســـینۀ سنگـــین کـــوهـــی
به دشتـــستان  رســـانم مــــژدۀ آب
 
به بـــزم دره هـا بخشـــم شکـــوهی

دلم خواهـــد که چـون امـــواج دریا
فـــرو ریزم سکـــوت ســـرد ساحل
بگـــویم با هـــمه بـــی تابـی مـــوج
به توفــــان قـــصۀ ســـر بســـتۀ دل

دلم خواهـــد که چــون پیک بهاران
دل هـــــر ذره را بخشـــم خـروشی
شــــوم در دشـــت تاریک زمـــــانه
به ره گمگشته گان بانگ ســروشی

دلم خواهـــد که چون برق فـروزان
به گـــوش شب حدیث نـــور گـــویم
دلم خواهـــد که با ایـن باک جـــانی
رۀ ازاده گان پــــــر شـــور جویـــم

دلو  1354 شهر تالقان