چشمۀ صــواب
بگــــذار تا شـــراب برقـــصـد به جـــام ما
امشب ز هرچه هست گذشتم به جز شراب
بـــی رنگ باده نیســـت جهـــان را تبسمی
گـــرچه به مرگ خویش بخــندد گل حباب
لبخـــند ساغـــر است به چشمان شوق من
چون لاله یی که ســـر زند از چشم آفـتاب
امشـــب نگاه ســـرد گــنه مـــرده در دلـــم
جاریست گویی در دل من چشمۀ صــواب
جدی 1355 گیزاب ارزگان
