گریۀ من
ای که در غم های من خندیده ای
پیش چـــشم زنــده گی کـــور من
گـــریه هـــایم خـــنده آموز توشد
ای دریغی آن دل مغـــــــرور من
مستی لبخـــــــند نازت دیـــــده ام
در نگاه چــــشم شوخ اخــــــتران
میــپرد شب های مهتابی به شوق
یک سره اندیشه ام تا بیکــــــران
ای که درغـم های من خندیده ای
چون سحـر درمرگ شبهای سیاه
بی تو این جا باز بر درگاه مرگ
میـــــــزنم فـــــــریاد مانند گـــــدا
زمستان 1354 کشم بدخشان