نوحه
شهـــر کابل شهـــر آتــش شهــر دود
خـــنده را افـسانۀ بـــی هســت و بود
قـــامــت شمـــــشادِ شـــاد زنـــده گی
بـر زمیــن مـــرگ مـــــی آرد سجود
ای بلـــند انــدیشه گان انـــدیشه مرد
باغ ها را هـر درخت از ریشه مرد
دیــو مـی دانـــد که در شهـــر طلسم
آن پَری انـــدر حصـارِ شیـــشه مُرد
شهـــر کابل بیشه زارانِ غـــم است
کوچــه کوچه خانه خــانه ماتم است
نعــش مـــا افـــتاده بـــر روی زمین
چشـم کـــورِ روزگار بــی نَــم است
زمستانِ ١٣٧٣ شهر کابل
