کوی دوست

عمــری بود که باده به ساغـر نکــرده ایم
لب ها به بوسه هـــای لبی تر نکـــرده ایم
شـــد شام هــــا که باز علاج جـــــنون دل
با آب لالــــه گــــون چو آذر نکـــــرده ایم
ما خاک کوی دوست به مژگان کشیده ایم
وزبانگ تیشه گوش کسی کـــر نکرده ایم


ثور  1356 گیزاب ارزگان