یار سفر کرده
زان یار سفـــر کـــرده مــــرا تا خـــبر آید
این عـــمر غــم آلــود به جا مانده سر آید
دل را هـــمه جـا ریــشه در انـدیشۀ مرگ
مـانندِ درخـــتی کـــه بــــه زیـــر تـــبر آید
دندان به جگـر دارم ازیــن هــولِ سیاهی
تا بـال و پَـر از جـوجــۀ خورشــید بـر آید
در چشم تو تا سُــرمۀ نیرنگ زمان است
بازارِ خـــزف در نظـــرت چـــون گهـر آید
« پرتو » برو اشکی به بیابانِ دل افشان
باشـد کـــه ازیـــن دانــه نویـــد ثمـــر آید
سنبلۀ ١٣٧٣ شهر کابل
