با ماه

دلم خواهـــد که هر شب تا سحرگاه
به مـــاه و اخـــتران افـــسانه گویــم
به بــــاغ آســـــمان راهـــی گشایــم
گلـــــی از لاجـــــورد شـــب ببویــم

دل مـــــن خـــــانۀ راز مگــوییست
به رنگ غنـــــچۀ سربسته خاموش
نه تــــاب گفـتـــــنـش دارم خـــــدایا
نه کس این جا به دردم میکند گوش

روانـــــم چـــــون روان آبشــــاران
تنم چون صخره کوهی سرد و آرام
مــرا اندیـــــشه دراین خـــــانۀ درد
چو خورشــیدی بود در ســـینۀ شام

 چو گـــــرد کاروان هـای سبک پی

فــــرو افـــــتاده ام از محمل خویش
ولـی انـــــدر دل این شـــام دلگــــیر
چراغــــان دیده ام سرمنزل خویش

چه دنیــــایی که هــــرسو رونمودم
ندیــــدم مـــن بـــه جـــایی آشـــنایی
نبـــــود ازدرد مـــن دردی کسی را
از آن کـــــردم زبیـــدردان جــدایی

به مــــه تا درد دل آغـــــاز کـــردم
بدیدم چهـــــره درپرده نهـان کـــرد
درون بســـترابــــــــرســـیه خفـــت
بهــار گفـتگوی مـن خــــزان کـــرد

قوس  1354  شهر کابل