سماور خانه
ســـــماورخـــــانه یی در دامن کوه
مـــــــرا در نیمۀ ره گشته منـــــزل
به ســوی شهـــر دور و ناشـــناسی
اگــــرچه کاروان هـــا بسته محمل
فــــضا روشن زنور ماهـتاب است
چو شـــــهر خاطـــــــرات آشــنایی
نگــــاه اخـــــتران شب نشــــین باز
چو چـــشم دلــــــبران در دلـربایی
گــهی ابــــــری سپــــید بیــــقراری
فــتد همچون حـریری روی مهتاب
چــو آن جا لحـــظه یی آرام گــیرد
نخــــــندد آســــمان در شیـــشۀ آب
نگاه اخـــــتران هنگامه خــیز است
فـــغان زیـــــن دخـــتران آســـمانی
که چشمک میـــزند پیـــوسته سویم
ولـــی از چـــشم یک دیگــر نهانی
بـــرون زیبا ولیــکن زمهریر است
درون گـــرم است؛ اما تـــیره و تار
فـــغان و همـــهمه ســـر داده مردم
گـــروهی حلـــقه بر دور ســـماوار
فـــضایش تـــیره تر از درد تبعـــید
زسقـفـــش دوده میـــریـزد به پایین
چـــراغی می زند سوسو به کنجی
ســـیاه و تیره و پرگــرد و چرکین
نبُدیک لحظه درچشمان من خواب
که با سـرمای شب بودم هم آغوش
زمســتان در ســماورخانه گل کرد
چو آتش در سـماور گشت خاموش
قوس 1355 گیزاب ارزگان
