سنگ بر شیشۀ باران

راز دریا را چه می داند که چیست
ایـــن گــــروه یــاوۀ ظـــاهر پرست
کــــور باشد چــــشم غـواص زمان
جز خـزف گوهر نمی آرد به دست

زنــــده گی لبخــــند جــام نیمه شب
در کـــنار دخــــتـری در نـــور ماه
 زنـــده گی هنگامۀ یک رقص شاد
زنــــده گی افـــسون یک چشم سیاه

زنــــده گی یعــــنی هوس یعنی ریا
دیدن خــــورشید در جـــام شـــراب
با حقیــــقت پشت کــــردن بیـــدریغ
نــــیزه کوبــــیدن به چـــشم آفـــتاب

تن فــــروشی هــا به رنگ تازه یی
پا گــــریزی ها زفــــرهنگ قــــدیم
داغ داغ  ســـــوزعشــــق ســکه ها
خــــنده ها بر گــــریۀ تلــــخ یتــــیم

خــــنده در تالار هــــای پر فــروغ
زیـــر نور ساکت رنگـــین چـــراغ
با تن عـــریان و رقـــص نیمه شب
با شـــراب بوسه هـــای گرم و داغ

شب نشـینی هـــا زمـــزد دیگـــران
سر کشـــیدن هــای جـــام پی به پی
دور گشـــــتــن از رمــــوز آدمـــی
یاوه گـــــویی ها زمســتی های می

در دو چـشم روزگار افــــتاده است
پردۀ پــــندار شــــوم تــــــیره رنگ
خشکـسال عـــــاطفه با دست کـــین
مـــی زند بر شیشۀ باران به سـنگ

قوس  1354 دانشگاه کابل