آن سوی هشیاری

تا کـــه لـــب بر لـــب او سایـــیدم
عطشـــم باز فــــزونتر گــــــردید
حلـــــۀ زلـف چو بر رویم ریخت
روح افســـــرده معــــطر گـــردید

ابر یک سو زد و خورشید ســپید
از بر مشرق وصلــــت بشگـــفت
تنگ چون جــای در آغوشم یافت
خــنده یی کرد و دیگر هیچ نگفت

با تن صــاف و فــــریبا و قشنگ
گــــوهری بد که در آغـــوشم بود
من چه دانم که چـــه کـــردم با او
کی در آن لحظه به سرهوشم بود

عقرب  1358 شهر شبرغان