عیدِ تنهایی
عـید من پُــر غصه و پُــر درد بود
بـــاده در جــام دل مــن ســـرد بود
بــــس هجــوم آورد بر من درد من
خاطرم چون شیشه یی پر گرد بود
عـــید آمــــد در دلـــم آتـــش نشست
ساغـــــر لبــــــریز امیـــدم شکست
نیمه شـــبها پیـــش چــشم اخـــتران
کس نــدادم پیک گلگـــونی به دست
عـــید من ای تلـــخی جانــسوز من
غـــصۀ بــی بــاک درد آمـــوز من
بود شــــبها روی مژگـــــانم پدیـــد
مشــــعل پُـــر نور شــب افروز من
عـــــــید آمــــــد یکه و تنــــها بُــدم
لالــــۀ ســـوزانی در صحــرا بُــدم
یکه بــــــودم با دل آگــــاه خـــویش
شــــمع بـــی پروانه یی گــویا بُــدم
عــــید آمــــد خــانه ام بی نور بود
موج غـــم در سینه ام پُـر شور بود
بی نگاه گـــرم آن چشـــــمان مست
دیده گان روشـــــن من کــــور بود
سنبله 1358 شهر شبرغان