ترانۀ سوگ

کـــجا گــویـــم کــجا از نـــامِ کـــابل
کـــه آتـــش خیـــمه زد بـر بامِ کابل
ســــــــحر از انفــــجــار آییـــنۀ دود
به خــون غلـــتد شفـق در شامِ کابل

درختِ زنده گی بیبار و برگ است
کــه کابل زورقِ دریای مرگ است
به گوش باغ ها هـــر روز هر شب
صــــدای شیهۀ اسبِ تگـــرگ است

چو شب آیدذکسی درذکارِخون است
چـــراغِ زنده گی بر دار خون است
کـــجا جـــویم ســـــراغِ زنده گی را
که این جـا هر قدم بازارِ خون است

به شهـر ما نه سر مــاند نه دســتار
نه لبـــخـــندِ نجـــیبی بـــر لــــبِ یار
زمـــین رســـتنگۀ تـــوفــــانِ آتـــش
پریــشان یال و زخمین شیر کهسار

به کابل زندَه گی را زنده گی نیست
چـــراغِ خـــنده را تابــنده گی نیست
شـــبی در گـــوشِ آتش باد می گفت
به سروســـتان ما بالــنده گی نیست

زمستان ١٣٧٢ شهرِ کابل